نویس بنفش و قرمز و آبیِ روشن، شعر خوانی ، بغضِ

همیشگی داشتن، دکلمه ی کتاب مقدس با صدای بلند،

وسطِ یک جلسه ی رسمی خندیدن، کار در شرایط

سخت، عشق ورزی، حمام رفتن با صدای بلندِ موسیقی،

باز هم تنهایی، سنگ صبور بودن، یک عبدالله واقعی،

گاهی بغض و گاهی گریه (جهت پالایش روح)، طنازی و

طنز، کم خوابی ( یک جایی خواندم : وقتی مردیم وقت

برای خوابیدن زیاد داریم ) ، خندیدن یا چرت زدن در

مراسم ختم (بخصوص در مسجد)، درونگرا و خود آزار،

تنفر از آدم های خودخواه و خود بزرگ بین، زیر باران بدون

چتر قدم زدن، حرف زدن با آدم ها، باز هم تنهایی، اذیت

کردن و مزاحمت برای موتور سوارهایی که توی پیاده رو

گاز می دهند، ادکلنِ ملایم و زنده، کَل کَل کردن با جوان

هایی که به امثال من می گویند پیرمرد، نصف شب

بیرون رفتن و قدم زدن، سنگ زدن به شیشه ها ، پای

کامپیوتر نشستن و ساعت ها نوشتن، ترشی درست

کردن، عاشقِ تنهایی، عاشق شلوغی و شیطنت،

عاشق بچه ها و عاشقانه زندگی کردن ، عاشقانه نگاه

کردن و فراموش کردن لغتی به نام تنفر . گاهی فرار از

جمع و پناه بردن به سکوت و خلوت، روزه ی سکوت،

حرف زدن با پرندگان (به خصوص یا کریم که فکر می کنم

اصفهانی ها به آن می گویند پاختر)، گاهی عصبانی،

دوری از آدم ها و پناه بردن به خلوت و سکوت، گاه تا سر

 حد مرگ کار کردن بدون آب و غذا، بی خوابی، کم

خوابی، غصه خوردن، نگران بودن، نصف شب بیدار شدن

و نوشتن ( کاش می شد تمام عمر نوشت و نوشت و

نوشت )، کاغذ سفید، دکلمه ی شعرهایی که دوست

دارم، زودرنج ، دلگرفته ی همیشگی، شوخ، یک عبدالله

تمام و کمال ... و هزار چیز ریز درشت دیگر ... خلاصه یک

عاشقِ عبداللهِ درست و حسابی که میخواد از تمام

فرصتِ زندگی استفاده کنه اما بلد نیست ، یک جور ابلهِ

متمدن، به قول این جقله ها : یک جور اُسکُل که یادش

رفته آب و دانه اش را کجا گذاشته .

کتاب های منتشر شده :

1 – با یار و آفتاب – مجموعه شعر 1369

2 – باران تمام این سال ها – مجموعه شعر 1378